Św. Jan Paweł II, którego dziś 15 rocznicę śmierci wspominamy, był bardzo zatroskany o życie konsekrowane w Kościele. Zapewne dlatego, że całe Jego życie związane było z życiem konsekrowanym, od częstych wizyt u Karmelitów w Wadowicach, poprzez posługiwanie biskupie i papieskie, w czasie którego zwracał szczególną uwagę na ten stan życia w Kościele.
To właśnie On ustanowił „Dzień Życia Konsekrowanego” w 1997 roku (czytaj więcej>>>) obchodzony co roku 2 lutego i często wypowiadał się na temat życia konsekrowanego (czytaj więcej>>>). Także pośród różnych innych dokumentów wydał, najpierw w 1984 roku Adhortację Apostolską „Redemptionis donum” (czytaj więcej>>>) a następnie ponad 10 lat później, po Synodzie Biskupów w 1995 roku, Adhortację Apostolską „Vita consecrata” w 1996 roku (czytaj więcej>>>) .
Warto dziś, zwłaszcza kiedy o 21.37 będziemy z wdzięcznością myśleli o tym pontyfikacie św. Jana Pawła II, usłyszeć na nowo słowa z „Vita consecrata”:
Życie konsekrowane, głęboko zakorzenione w przykładzie życia i w nauczaniu Chrystusa Pana, jest darem Boga Ojca udzielonym jego Kościołowi za sprawą Ducha Świętego. (…) W ciągu stuleci nigdy nie zabrakło ludzi, którzy – idąc posłusznie za wezwaniem Ojca i poruszeniami Ducha Świętego – wybrali tę drogę specjalnego naśladowania Chrystusa, aby oddać się Jemu sercem „niepodzielnym” (por. 1 Kor 7, 34). Oni także porzucili wszystko jak Apostołowie, aby przebywać z Nim i tak jak On oddać się na służbę Bogu i braciom. W ten sposób przyczynili się do objawienia tajemnicy i misji Kościoła dzięki licznym charyzmatom życia duchowego i apostolskiego, których udzielał im Duch Święty, a w ten sposób wnieśli też wkład w odnowę społeczeństwa
romi.
