Tym razem, chciałbym wskazać na akcent oblacki tej obietnicy, który realizuje się nad Paryżem, gdzie wznosi się Bazylika Sacré Coeur – Najświętszego Serca. Jej budowniczym był, pochowany w jej wnętrzu, oblacki kardynał Joseph Hippolyte Guilberta, który jak św. Eugeniusz urodził się w Aix i przez św. Eugeniusza został konsekrowany na biskupa. Przez wiele lat Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej duszpasterzowali w tym właśnie miejscu, a niemalże u podnóża Montmartre znajduje się oblacki cmentarz (czytaj więcej>>>).
Bryła bazyliki inspirowana jest stylem romańsko-bizantyjskim, a jej bryła górująca nad miastem intryguje, uspokaja, zaprasza, by w oblackim klimacie przeżyć nabożeństwo do Najświętszego Serca Pana Jezusa. Ciekawe, że aby dostać się na wzgórze trzeba przejść przez paryski Pigalak, obok Moulin Rouge, która nie ma nic wspólnego ze świętością, aby później wspinając się ku górze dojść na szczyt do bazyliki, która uznawana jest za jeden z dwóch najwspanialszych kościołów Paryża.
Bazylika, według zamierzeń jej fundatorów, po 1870 roku, miała być wotum i przebłaganiem zranionego Serca Jezusa, a także prośbą o nawrócenie i ochronę kraju przed kolejnymi nieszczęściami. Fundatorzy odpowiedzieli na prośbę Chrystusa, skierowaną do Wizytki s. Marii Małgorzaty Alacoque o potrzebie zwrócenie się do Serca Jezusa poprzez specjalne nabożeństwo, będące dla odprawiających je źródłem wielkich łask.
Miejsce jej budowy też nie było przypadkowe, ale symboliczne, bo wybudowana została na wzgórzu Montmartre (Górze Męczenników), w miejscu, gdzie odbywały się egzekucje pierwszych chrześcijan, a świątynia miała stać się miejscem pielgrzymkowym, gdzie można nieustannie się modlić, bo adoracja eucharystyczna trwa tam już od 100 lat, i odnowić akt oddania się Najświętszemu Sercu Jezusa.
Z tym miejscem związany jest propagowany przez Misjonarzy Oblatów Szkaplerz Najświętszego Serca Pana Jezusa, bardzo mocno związany i propagowany zwłaszcza w sanktuarium w Kodniu, zwany często też szkaplerzem kodeńskim oraz w czasie misji i rekolekcji parafialnych. Swoje korzenie ma on w objawieniach maryjnych z 1876 roku, kiedy to Matka Boża ukazywała się Estelli Faguette. Podczas jednej z wizji wyjaśniła przyczynę swoich objawień – skarżyła się, że ludzie nie szanują Jej Syna w Eucharystii oraz myślą o innych rzeczach w czasie modlitwy. Wizjonerka otrzymała również wzór szkaplerza, który na prośbę Maryi, został przedstawiony do aprobaty Kościołowi.
W czasie objawień wskazując na ten przedmiot pobożności, Matka Boża powiedziała: „Spójrz na łaski, jakie Ja wyleję na wszystkich, którzy noszą szkaplerz, ufają Mi i podczas rozpowszechniania tego nabożeństwa. Gdy rozłożyła ręce, z Jej dłoni zaczęły kapać krople, na których były wypisane nazwy łask, m.in.: zdrowie, ufność, szacunek, miłość, świętość – wszelkie łaski, o których można pomyśleć. Maryja wyjaśniła: To łaski od Mego Syna. Czerpię je z Jego Serca. On Mi nie może niczego odmówić„. Jednocześnie zaznaczyła, że „raduje Ją widok, jak Jej dzieci noszą szkaplerz, podczas gdy odwracają się od wszystkiego, co obraża Jej Syna oraz gdy otrzymują Sakrament Jego Miłości i mogą naprawić szkody, które już wyrządzili”.
W 1900 roku Kongregacja Obrzędów zatwierdziła kult szkaplerzny Serca Jezusowego, który nakładany jest według „Benedictio et impositio Scapularis Sacri Cordis Jesu” („Błogosławieństwo i nałożenie szkaplerza świętego Serca Jezusa”). W tym samym roku władzę nakładania tego szkaplerza otrzymał Superior Generalny Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej, który mógł również udzielić jej innym kapłanom.
Jedna strona szkaplerza została ukazana podczas objawień w Pellevoisin, natomiast o drugiej stronie Maryja powiedziała: „Zachowałam tę stronę dla siebie. Pomyślisz o niej, a potem przekażesz swoje myśli świętemu Kościołowi. On zadecyduje”. W ten sposób na szkaplerzu, zwanym też szkaplerzem sześciorakim, rozpowszechnianym przez oblackich misjonarzy ludowych, pojawiła się Matka Boża Kodeńska.
romi.
