Drodzy Bracia i Siostry!
Wiele razy dane nam było widzieć matkę z małym dzieckiem. Matkę, która karmi, przewija, uczy chodzić, prowadzi za rękę i chroni dziecko przed niebezpieczeństwem. Czasem jednak dziecko wyrywa się z bezpiecznych rąk matki i biegnie przed siebie, ucieka. Kiedy jednak zauważy niebezpieczeństwo, to zawsze chroni się tam, gdzie czuje się bezpieczne, czyli w ramiona matki.
Słowo Boże, które słyszymy w dzisiejsze święto łączy w sobie nieposłuszeństwo pierwszych ludzi w Ogrodzie Eden (por. Rdz 3,9-15.20) i posłuszeństwo Maryi aż po krzyż. Łączy zapowiedź daną przez Boga po nieposłuszeństwie człowieka i realizacje planów zbawienia poprzez posłuszeństwo Maryi, Jej wypowiedziane „tak”.
Słowo Boże łączy nie słuchanie słów Boga, które pierwszych ludzi doprowadziło do tragedii grzechu pierworodnego oraz posłuszeństwo słowom Jezusa, jakie widać u Jego uczniów, kiedy wraz z Maryją trwają na modlitwie w Wieczerniku, oczekując obietnicy Ducha Świętego (por. Dz 1,12-14).
Wreszcie to Słowo łączy ze sobą rozmowę Boga, która odbywa On z człowiekiem: pierwszymi ludźmi, którzy chcą zrzucić odpowiedzialność za swój własny grzech na drugą osobę i testament z wysokości Chrystusowego Krzyża, który zostaje natychmiast przyjęty i zrealizowany przez Maryję i Umiłowanego Ucznia, Jana (por. J 19,25-27).
Drodzy Bracia i Siostry!
Maryja przez zgodę na Boży plan zbawienia stałą się Matką Syna Bożego, a ofiarowana wszystkim uczniom Jezusa z wysokości krzyża i modląca się z uczniami w Wieczerniku o dar Ducha Świętego, stałą się prawdziwie Matką rodzącego się Kościoła.
To, co zrobił Jezus, z wysokości krzyża świadczy o Jego miłości zarówno do Matki – Maryi, jak i Ucznia – Jana. Jednak obecność Maryi u stóp Chrystusowego krzyża to nie tylko kwestia fizycznej obecności, ale znak pełnego zaangażowania się w dzieło zbawienia, dzieło Bożego Syna.
Jezus, który na drzewie krzyża doprowadził swoją ofiarę do końca, ofiaruje Maryi za syna swojego Umiłowanego Ucznia, a wraz z nim wszystkich swoich naśladowców. Ten moment przekazania Maryi uczniowi, to chwila Jej „konsekracji” na Matkę Kościoła. Nabiera to dla nas szczególnego znaczenia, kiedy w naszej parafii czekamy na poświęcenie naszego parafialnego kościoła. Ona tu jest stale obecna poprzez Jej wizerunki, obecne w bocznym ołtarzu naszej świątyni.
Drodzy Bracia i Siostry!
Maryja, jako Matka Kościoła, rodzi w uczniach Jezusa Chrystusa życie Boże, życie Jego łaski. Jezus, wiedząc czym jest matczyna miłość i jak jest człowiekowi potrzebna do prawidłowego rozwoju, daje uczniom swoją Matkę za ich Matkę.
Jezus pragnął, by przez ten gest przekazania Maryi, w życiu duchowym Jego uczniów ta miłość była rzeczywiście obecna. By Maryja mogła wychowywać swoje dzieci do posłuszeństwa Bogu, do jedności z Jezusem Chrystusem i miłości wobec drugiego człowieka: braci i sióstr, także stworzonych na obraz i podobieństwo Boże.
Jezus zaleca nam, swoim uczniom, z wysokości krzyża, abyśmy wobec Maryi zachowywali się jak wobec Matki czyli odwzajemniali Jej miłość wobec nas. Nie chodzi tu jednak o jakąś tam miłość, ale Jezus niejako mówi nam wprost: „Kochaj Ją tak, jak Ja Ją kochałem i kocham”. Tak właśnie rodzi się u stóp Chrystusowego krzyża, początek kultu maryjnego we wspólnocie wiary, wspólnocie Kościoła.
Kiedy słyszymy słowa Ewangelii: „I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie”, to widzimy że Umiłowany Uczeń natychmiast wypełnia testament Jezusa z krzyża, wypełnia Jego wolę zabierając Maryję do siebie, swoich codziennych spraw. Właśnie na mocy tego testamentu Jezusa, w naszym życiu, życiu uczniów Jezusa, tej obecności Maryi w naszej wierze nie może zabraknąć.
Prawdę tę odkrył nawet ateista Ludwik Feuerbach, który obserwując z boku chrześcijaństwo, w swoim dziele „O istocie chrześcijaństwa” napisał: „Gdzie topnieje wiara w Matkę Bożą, tam również topnieje wiara w Syna Bożego i w Boga Ojca”.
Drodzy Bracia i Siostry!
Kiedy dziś przeżywamy święto Najświętszej Maryi Panny, Matki Kościoła, danej nam uczniom Chrystusa z wysokości krzyża, trzeba zapytać samych siebie o to czy potrafię Maryję zabierać natychmiast do swoich spraw i jak godnie przyjąć Maryję do siebie, do swojego życia.
Dziś Ewangelista Jan mówi nam, że uczeń natychmiast „wziął” Maryję. Tego greckiego słowa „ελαβεν” (czyt. elaben), kiedy św. Jan używa w odniesieniu do Jezusa, to chce wskazać Jego przyjęcie w zaufaniu i wierze, co oznacza zbudowanie na Nim całego swojego życia. W tym wypadku jeden jedyny raz słowo to użyte jest w odniesieniu do Maryi, by jak Jezusa również i Ją przyjąć w postawie zaufania i wiary do swojego domu i na Jej postawie służy Jezusowi budować swoje życie.
Dziś trzeba nam zatem coraz bardziej docenić dar, który dał nam Jezus Chrystus z wysokości krzyża, gdy dał nam swoją Matkę za naszą Matkę, „konsekrując” Ją na Matkę Kościoła, wspólnoty wiary, która gromadzi się wokół Chrystusowego krzyża. Amen.